Á 10 ára utanlandsferðasögu minni hef ég aldrei áður ferðast með flugvél til og frá landi. Nú í síðustu viku bauð sonur minn Ólafur Jóhannesson mér í útskriftaveislu sína við Háskólann í Lundi þar sem hann nemur sérhæfðar meltingarvegs- og endaþarmslækningar. Það yljar mér um hjartarætur þegar ég sé blikið í augunum á honum sem lýsir ástríðu hans á efninu og tel ég það deginum ljósara að hann sé á réttri hillu í lífinu.

En ég er ekki hér til að þvaðra um störf sonar míns heldur er ég hér til að gera flugumferðarstjórum lífið leitt. Eins og ég sagði áður hef ég aldrei áður nýtt mér hinn óþolandi farkost flugvélina á ferðum mínum utan, ég hef alltaf tekið "norrænu" til Danmerkur og farið þangað sem leið liggur á fingrinum. +

Þegar ég mætti á Malmö Flughavn í morgun sá ég að vél minni til Reykjavíkur var frestað. Áður en ég vissi af hafði ég ráðist á drykkjarsjálfsala og fengið tilheyrandi sekt upp á 300 sænskar.

Ég reiddist mjög er mér varð spurn af verkfallinu enda hef átt til saka að sækjast við flugumferðarstjóra um nokkurra ára skeið. Það var nefninlega árið 1988 á árum mínum sem skrifstofublók hjá Landlækna embættinu að ég var búsettur ásamt þremur börnum mínum í kjallaraíbúð móður minnar á Grettistgötunni. Mér við hlið bjó hinn ágætasti maður, vel menntaður og myndarlegur og hef ég ekkert út á hann eða írennilega konu hans að setja utan stækrar nályktar úr íbúð þeirra. Það sem fór þó í mig var hve aðgangsharður sonur hans var gagnvart dóttur minni,heitinni, Guðrúnu Ósk.

Hún Guðrún mín var veikburða á þessum tíma sökum fíknar sinnar og notfærði hinn svokallaði "vinur" hennar og nágrannasonur sér aðstöðuna sem hann var í. Hann gerði út dóttur mína eins og fiskveiðibát og "stjórnaði umferðinni" í hana af mikilli "snilld". Það ætti því ekki að koma mönnum á óvart að nágrannasonar fíflið sé nú í dag flugumferðarstjóri!

Flugumferðarstjórar eru sukksamir svallarar og eru eitt helsta hnignunarmerki samtímans og mannkynsins í heild.

	Áhrif á þúsundir flugfarþega
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Tómas Guðmundsson, hárómantískur hræsnari!

Þar sem ég hef loksins komist í samband við ummheiminn í netformi langar mig að opna þessa síðu mína formlega með vel ígrunduðum pistli sem ég hef haft í bígerð um nokkurra ára skeið um Reykjavíkurskáldið víðfræga Tómas Guðmundsson.

Eins og við vitum nú flest var Tómas Guðmundsson ritstjóri Helgafells um árabil, með skelfilegum afleiðingum. Drykkfeldni hans og saurlífnaður varð þessu áður stolta bókaforlagi að falli og má sjá endurspeglun þessa klúðurs í ýmsum ljóðum hans; þó einna heilst í bókinni Léttara hjal þar sem Tómas bregður algerlega útaf eigin vana og talar á opinskáan hátt um skoðanir sínar sem eru vita fjarri þeim er eðlilegar ættu að teljast. Einnig má sjá óvönduð vinnubrögð og ritstíl í þessu verki hans þar sem hann sneiðir gjarnan frá almennri ljóðabyggingu.
Tómas á það gjarnan til að lofsyngja óðæðra kynið í ljóðum sínum og hafa mér þótt tilvísanir hans í þann ágæta stað sem Blönduós er óforskammanlegar og niðrandi fyrir bæjarbúa og velgjörðarmenn bæjarfélagsins!

Að þessum manni hafi verið úthlutuð pennavöld, hvað þá að gefa þennan sora og ósóma út er fráheyrt!

Árin 1915-1916 dvaldi móðir mín heitin að Neðri-Brú á Grímsnesi um nokkurra mánaða skeið tvö sumur. Þar hafði hún verið send í sveit eins og tíðkaðist á þeim tíma og átti hún í nánum samskiptum við umrætt Reykjavíkurskáld; of nánum ef út í það er farið. Skáldið hafði þá síðara sumarið lofað móður minni heitinni gulli og grænum skóm en ekki efnt loforð sitt við hana heldur á sinn einstaka hátt fundið sér nýtt viðhald og gaf, ef svo má að orði komast, skít í móður mína. Tók hann þá að halda við konu nokkra að nafni Dagný sem samnefnt ljóð fjallar um.

Atvik þetta sat í móður minni um ókomin ár hún var í því sem hinn óbreytti borgari myndi kalla ástarsorg.

Tel ég það nú fullljóst eftir vel ígrundaðar rannsóknir mínar á verkum Tómasar að ljóðið "Fyrir átta árum" hafi á einstakan hátt verið níðvísa, kvaðin til móður minnar. Þar líkir hann holdafari hennar við breiðgötuna Laufásveg og kvað hana með eindæmum ófríða.

Að Reykjavíkurbúar lofsyngi þennan mann og hafi reist honum minnisvarða mætti teljast sem áttunda syndin. Ég mun vafalaust hvetja börn mín til að marka minnisvarða þennan með eigin þvagi næstu pabbahelgi.